Mistercraft D-253 Piper L-4H Cub 1:72

Piper L-4H Cub 1:72

-

Plastikowy model do sklejenia i pomalowania

Zawartość zestawu:
•    Model samolotu
•    Instrukcja montażu w języku Polskim
•    Kalkomanie wodne
-

Wobec prawie kompletnego braku sprzętu latającego w aeroklubach po zakończeniu II wojny światowej oraz dogodnych warunków kupna, Ministerstwo Komunikacji zdecydowało się na zakup z amerykańskiego demobilu w zachodniej strefie okupacyjnej Niemiec 142 szt. samolotów łącznikowych Piper L-4 Cub, w tym jeden Taylorcraft L-2. Były to wersje L-4A, L-4B, L-4H oraz L-4J w tym uszkodzonych było 120 maszyn za które zapłacono $300 a za resztę $550. Transakcja nastąpiła pod koniec 1946 r. Pierwszy Piper L-4H nr. fabryczny 43-30414, został dostarczony drogą powietrzną w listopadzie 1946 r., zarejestrowany 25 marca 1947 r. otrzymując znaki SP-AFX. Reszta samolotów w dwóch etapach dotarła do Polski drogą kolejową i została zmagazynowana w Słupsku w dawnej hali sterowcowej. Wszystkie samoloty wymagały remontów. Naprawy były przeprowadzane w Okręgowych Warsztatach Lotniczych w Bydgoszczy, Gdańsku, Poznaniu w Lotniczych Warsztatach Doświadczalnych w Łodzi oraz w Instytucie Szybowcowym w Bielsku (13 Piperów). Produkcją śmigieł do tych samolotów zajęły się Lotnicze Warsztaty Doświadczalne w Łodzi.
Pierwsze wyremontowane samoloty oblatano w kwietniu 1947 r. W okresie od 1947 r. do 1950 r. sukcesywnie nadawano im znaki rejestracyjne, tak że w sumie rejestracje otrzymało 127 Piperów. W 1949 roku sprzedano do Bułgarii 10 samolotów. Głównymi użytkownikami Piperów były aerokluby gdzie stosowano je do szkolenia i treningu w lotach bez widoczności ziemi, gdzie w drugiej kabinie zakładano zasłony oraz jako samoloty dyspozycyjne. Przez pierwsze powojenne lata Pipery stanowiły duży procent używanych samolotów w naszych aeroklubach, część z nich uległa różnym przeróbkom.
W 1950 roku w Głównym Instytucie Lotnictwa w Warszawie inż. Tadeusz Chyliński wykonał projekt i dokumentacje techniczno-warsztatową przeróbki samolotu PiperCub na samolot sanitarny. Do prototypu użyto egzemplarza L-4A nr. fabryczny 42-36714 znak SP-ARF z zamontowanym silnikiem Praga D. Samolot mógł zabierać jednego chorego na noszach, które wkładane były od tyłu dzięki otwieranej górnej części kadłuba. Oblotu na Okęciu dokonał pilot doświadczalny Instytutu Lotnictwa inż. Andrzej Abłamowicz. Serie 14 szt. sanitarnej wersji Pipera wykonały w lecie 1951 r. Okręgowe Warsztaty Lotnicze nr.4 w Gdańsku, przekazując w połowie listopada 1951 r. pierwszych 6 egzemplarzy Lotniczemu Pogotowiu Sanitarnemu. Samoloty te nosiły m.in. znaki rejestracyjne SP-AFU, -AOE, -AMD, -ADH, -AIZ, -AKC. Sanitarny Piper był używany w 13 miastach wojewódzkich Polski do 1955 roku.